Η γενιά της κρίσης!

Σήμερα διάβασα έαν άρθρο για τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν την τυχησ τους.
Πως έχουν βαρεθεί την ζωή στην Ελλάδα και την νοοτροπία του νεοέλληνα. Τίποτα δεν τους ευχαριστεί πια και δεν τους αρέσει.

Ισχύει.

Δεν έχουμε καμία ελπίδα, μας έχουν στερήσει το μέλλον, έχουμε διεφθαρμένους πολιτικούς και αδιάφορους πολίτες, είμαστε αγενείς, βολεψάκιδες και απολίτιστοι σε όλους τους τομείς.
'Η μήπως όχι; Εγώ δεν νοιώθω καθόλου έτσι... εσύ;

Οι προηγούμενες γενιές έκανα πολλά λάθη και εμείς τι θα κάνουμε; Θα σηκωθούμε και θα φύγουμε;

Θα αφήσουμε τους άλλους να σώσουν την χώρα; Ποιους;

ΑΡΝΟΥΜΑΙ...!!! Αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Εμείς δεν είμαστε οι γονείς μας. Είμαστε μια άλλη, διαφορετική, γενιά. 

Αρνούμαι να φύγω, όποτε το λέω αυτό με κοιτάνε σαν να είμαι τρελή και δίχως συνείδηση της πραγματικότητας. Εγώ όμως θα μείνω εδώ και θα παλέψω να διορθώσω τον εαυτό μου αρχικά και ίσως και το μέλλον αυτής της χώρας μαζί με άλλους "τρελούς".

Θα μείνω εδώ και θα συνεχίσω να χαμογελάω και να λέω καλημέρα στους ξινισμένους υπάλληλους των δημόσιων υπηρεσίων που μιλανε με αγένεια και κάποιες φορές... ω τι έκπληξη (!!) μου ανταποδίδουν το χαμόγελο και με εξυπηρετούν πιο ευδιάθετοι!!

Θα συνεχίσω να κάνω ανακύκλωση και ας ψάχνω 5 τετράγωνα μακρυά από το σπίτι μου για έναν κάδο ανακύκλωσης, κάποια στιγμή πιστεύω θα βαρεθούν να διαβάζουν στον δήμο τα mail που τους στέλνω  ( έχω στείλει πάνω από 5 σχετικά με το θέμα με την έλειψη των κάφων ανακύκλωσης!) και κάποια στιγμή θα βάλουν έναν δίπλα στο σπίτι μου.

Θα συνεχίσω να ψηφίζω και όχι τα 2 μεγάλα κόμματα όσο και να θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, πάντα υπάρχει εναλλακτική! Θα δίνω με την ψήφο μου φωνή στους μικρούς και θα ψάχνω αυτόν που θα βγει και θα έχει προοπτικές να κάνει την διαφορά. Γιατί πάντα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι αλλά δεν μας τους δείχνουν, πρέπει να έχεις ανοιχτά μάτια και αυτιά και να ακούς και να βλέπεις αυτό που σου κρύβουν.

Θα συνεχίσω να βάζω γλάστρες με λουλούδια στο μπαλκόνι μου και να απολαμβάνω τον καφέ τα καλοκαίρια με την παρέα μου. Θα συνεχίσω να ελπίζω και να παλεύω και ας βλέπω την αμφισβήτηση στα μάτια αρκετών.

Είμαι ρομαντική...;  Ισως. Ονειροπόλα…; Μπορεί!!!! 

Όμως υπάρχουν πολλοί σαν εμένα. 

Το βλέπω στην φίλη μου που υπερασπίζεται με ζήλο τα δικαιώματα των ζώων. Στην φίλη μου που κάθε καλοκαίρι προτιμάει να το περνάει σε κατασκηνώσεις με παιδιά με ειδικές ανάγκες σαν εθελόντρια από το να λιάζεται σε μια παραλία. Στον φίλο μου που μας κάνει με τις ώρες αναλύσεις για την προστασία του περιβάλλοντος και την εκοικονόμηση ενέργειας. Στον φίλο μου που αρνείται να πάρει το αυτοκίνητο μέσα στην πόλη και κυκλοφορεί με ποδήλατο.

Αυτή είναι η γενιά μας, μια γενιά διαφορετική από τις προηγούμενες που μπορεί να χαμογελάει ακόμα και να ελπίζει!!!

Δεν περιμένω σωτήρες και θαύματα να με σώσουν. Θα σώσω εγώ τον εαυτό μου και την χώρα που αγαπάω.

Και  θα κοιτάω τον ήλιο και θα χαμογελάω!

Τα φιλιά μου...