ΥΜΝΟΣ ( Ή ΟΧΙ ) ΣΤΗΝ ‘’ΚΑΠΑΤΣΑ’’ ΓΥΝΑΙΚΑ!!!

Από την Ανδριάνα Αποστολοπούλου.

ΟΡΟΣ:

Ποια είναι η ‘καπάτσα’ γυναίκα? Αυτή που πετυχαίνει αυτό που θέλει… Προσοχή στα ‘’! Μήπως είναι κάτι περισσότερο?  Ας το ψάξουμε  λίγο πιο προσεχτικά.. Θα εστιάσουμε στην γυναίκα και όλα αυτά που μπορεί να κάνει, να πει, να σχεδιάσει για να καταφέρει αυτό που θέλει. Προσοχή δεν αναφερόμαστε σε μια γυναίκα δημιουργική, με πείσμα, που διεκδικεί αυτά που της αξίζουν. Αυτή η περίπτωση είναι άξια θαυμασμού και προφανές παράδειγμα προς μίμηση. Θα αναφερθούμε στην γυναίκα που ζει και πορεύεται με πλάνο!

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ:

Τις περισσότερες φορές είναι όμορφες, γλυκές, με μια υποτιθέμενη αθωότητα που υιοθετείται  μόνο κατά παραγγελία. Προσαρμόζονται εύκολα σε κάθε είδους καταστάσεις, είναι κοινωνικές και ιδιαίτερα έξυπνες. Δεν φοβούνται το άλλο φύλλο, είναι επιλεκτικές και συνοδεύονται από στρατό υποστήριξης. Μια ‘καπάτσα’ γυναίκα έχει συνήθως μια ‘καπάτσα’ μητέρα . Μια  μητέρα η οποία ανεξάρτητα αν πέρασε εύκολα ή δύσκολα στην ζωή της , δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει την κόρη της στο έλεος της μοίρας . Είναι αυτή που θα αφιερώσει την ζωή της να φτιάξει έναν κοινωνικό κύκλο από εύπορους υποψήφιους γαμπρούς για το σπλάχνο της . Αν δεν είναι εύποροι, θα είναι κάτι περισσότερο από κοινωνικά αποδεκτοί ή τουλάχιστον με προοπτικές για υψηλή κοινωνική θέση. Βέβαια αυτά πηγαίνουν, σχεδόν πάντα, μαζί. Αν εσείς ανήκετε στην κατηγορία των γυναικών που η μητέρα σας ,  σας έλεγε  "Να βρεις ένα καλό παιδί να σε αγαπάει." θα καταλάβετε αμέσως την διαφορά. Η ‘καπάτσα’ γυναίκα δέχεται συμβουλές ερωτικής και συναισθηματικής διαχείρισης των πραγμάτων από πολύ μικρή. Είναι η μητέρα της που θα την οδηγήσει με τέχνη και πονηριά πώς να πλησιάσει  και να σαγηνεύσει τον στόχο. Τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται  συγκαλυμμένα φυσικά, αλλά όχι απαρατήρητα από το έμπειρο μάτι, ποτέ όμως από του ενδιαφερόμενου. Στον υπόλοιπο στρατό ανήκουν οι φίλες. Δεν αναφερόμαστε στην αληθινή, ανιδιοτελή φιλία αλλά για μια φιλία προς επίτευξη στόχου, μια ανταλλαγή αναγκών. Οι φιλίες αυτές εξυπηρετούν τη διεύρυνση των κοινωνικών σχέσεων. Άλλωστε ο πιο φυσικός, αξεπέραστος και πιο ανώδυνος τρόπος  γνωριμίας για τα ζευγάρια είναι η κοινή παρέα. Η έννοια της  παρέα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι λίγο ευρύτερη από το σύνηθες. Οι φίλες οφείλουν να την στηρίζουν, να την ακολουθούν ως εκεί που θέλει αυτή φυσικά, ίσως ακόμα και να την θαυμάζουν. Δεν έχουν φιλίες πραγματικές και με διάρκεια και αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι δεν έχουν να δώσουν κάτι παραπάνω ή καλύτερα να πάρουν. Μια ‘καπάτσα’ γυναίκα είναι η Κατίνα από τις Μάγισσες της Σμύρνης, το βιβλίο με την τόσο μεγάλη επιτυχία. Η Κατίνα ήταν μια γυναίκα φτωχή, χωρίς μέλλον, η οποία με την βοήθεια της πονηριάς της, την εμπειρία της μητέρας της κάτω από το πέπλο της μαγείας, έκανε τρεις γάμους πλούσιους  που την ανέβασαν κοινωνικά και έφτασε σε θέση να εξουσιάζει ολόκληρη την Σμύρνη.

ΚΙΝΗΤΡΑ:

Οι γυναίκες ‘καπάτσες’ δεν περιορίζονται μόνο στα νάζια και τα χατίρια που κάνουν όλες οι
γυναίκες . Αυτά είναι τα αποτελέσματα της γυναικείας φύσης. Θέλουν  κάτι παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο ότι καμία γνωστή τους σχέση δεν υστερεί πλούσιου οικονομικού υπόβαθρου. Πόσο συχνά έχετε δει νέα, όμορφα κορίτσια να συνοδεύονται από αρκετά μεγαλύτερους ή όχι και τόσο εμφανίσιμους αλλά ευκατάστατους  κυρίους?? Σπάνια θα έχουν γοητευτεί από την ομορφιά τους , τα νιάτα τους ή τα πραγματικά ειλικρινή μάτια του συντρόφου τους. Είναι τα χρήματα, το κύρος και οι προοπτικές που τους συνοδεύουν. Τα αποκτούν αυτόματα χωρίς να δουλέψουν, να παλέψουν και να κουραστούν για αυτά. Πηγαίνουν πακέτο με μια σχέση που συμφέρει και ας μην τις συγκλονίζει ερωτικά και ας μην χάνουν τα μυαλά τους από τον τυφλό έρωτα. Οι γυναίκες αυτές δεν θα εργαστούν για πολύ. Με ένα μαγικό τρόπο όλα θα έρχονται εύκολα και θα ζουν πραγματικά άνετα ή ακόμα και πλουσιοπάροχα χωρίς να κοπιάσουν. Είναι πλάσματα τυχερά.. Αν ερωτεύονται??? Μάλλον ναι… Αλλά και αυτό έχει ένα αλλά. Δεν θα κυκλοφορήσουν ποτέ δημόσια με κάποιον που δεν θα ανεβάσει τις μετοχές τους. Θα μείνει κρυφό, ίσως να γίνει μια παράλληλη, παράνομη σχέση. Έχουν την δυνατότητα να δαμάζουν τα συναισθήματά τους  και να βάζουν μπροστά την λογική τους. Ίσως και αυτό να είναι και ο λόγος που οι υπόλοιπες γυναίκες τις ζηλεύουν. Ίσως ακόμα επειδή δεν φαίνεται να κοπιάζουν για την τύχη τους.

ΑΝΤΡΕΣ:

Τι γίνεται όμως με τους άντρες? Είναι κάποιοι που καταλαβαίνουν και επιλέγουν αν θα ενδώσουν ή όχι. Είναι και κάποιοι που επιμένουν να εθελοτυφλούν. Νομίζουν ότι αποκτούν τα πάντα, ερωτεύονται και χάνουν οποιαδήποτε  δύναμη αντίστασης. Αυτοί που ξέρουν δρουν και ανάλογα. Οι υπόλοιποι αφήνονται και κλείνουν τα αυτιά σε όλους αυτούς που με μεγάλη ευχαρίστηση φωνάζουν για να ξεμπροστιάσουν το σχέδιο. Στην τελική δεν υπάρχει ούτε σχέδιο ούτε πλάνη. Εθελούσια επιλέγουν και είναι καλοί γνώστες των επιλογών τους και των συνεπειών αυτών. Αν βέβαια ανήκετε στην κατηγορία των αντρών-αναγνωστών και πιστεύετε ότι είστε ικανοί να κάνετε μια ‘καπάτσα’ γυναίκα να σας ερωτευτεί πραγματικά για αυτό που είστε και όχι για αυτό που αντιπροσωπεύετε, λάβετε υπόψη σας ότι και η Κατίνα έναν άντρα ερωτεύτηκε. Ήταν ο τρίτος της σύζυγος και στο τέλος η μόνη γιατρειά στον παράφορο έρωτά της και στον παραλογισμό της προδοσίας της  ήταν να τον σκοτώσει…

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ….

Happy Birthday to me!!

13 Σεπτεμβρίου 2014.... Ετών 27!!

Η μαμά μου ονειρεύεται ότι επιτέλους θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά. Ο μπαμπάς μου ονειρεύεται ότι θα μπω στο δημόσιο (κατάλοιπα της εποχής του !!!) εγώ πάλι ονειρεύομαι το επόμενο ταξιδάκι στην Ευρώπη!!

Ωραία λοιπόν φίλοι μου... γίναμε 27!!! Who cares??? I Don't!!!!! Περίμενα να περάσω πολύ δραματικά τα φετινά μου γενέθλια (γνωστή drama queen!) με κρίση, κλάματα (δενθελωναμεγαλωσωαλλοοο) και μια ψιλό(χοντρό) κατάθλιψη (ξέρω ότι οι μεγαλύτεροι γελάτε μαζί μου!), αλλά ξημέρωσε αυτή η μέρα και εγώ δεν αισθάνομαι τίποτα από όλα τα παραπάνω.

Τα πράγματα ότι είναι απλά, η ηλικία είναι ένα νούμερο, σημασία δεν έχει πόσα χρόνια μετράς σε αυτή την γη αλλά πως τα ζεις αυτά τα χρόνια... εγώ ξέρω 60ηδες που ζουν σαν 20ηδες με τρομερή ενέργεια, διάθεση και δημιουργικότητα και 20ηδες που ζουν σαν 80ηδες!

Εγώ έχω διαλέξει να ζήσω, να συλλέγω εμπειρίες μου από τα χρόνια... και συνεχίζω με περισσότερα λάθη (και πάθη) στο ενεργητικό μου άρα σοφότερη!!

Τι έχω μάθει μέχρι τώρα?
'Έμαθα να σέβομαι και να αγαπώ τον εαυτό μου (το δουλεύω τουλάχιστον),
Έμαθα να αντιμετωπίζω καταστάσεις και ότι οι δυσκολίες έρχονται όχι γιατί το σύμπαν έχει προσωπικά μαζί σου αλλά για να σου δείξει ότι είσαι αρκετά δυνατός για να καταφέρεις το οτιδήποτε.
Επίσης ξέρω τώρα πια πως δεν είναι κακό να θέλεις να μείνεις κάποιες φορές μόνη χωρίς να μιλάς σε κανέναν, και να περνάς και τέλεια, καθώς επίσης δεν είναι κακό να κλαις, είναι ένας τρόπος εκτόνωσης,
Έμαθα όμως και πως είναι να έχεις δίπλα σου κάποιον που αγαπάς και σε αγαπάει και θέλεις να τον προσέχεις και να τον φροντίζεις γιατί το τον κάνεις ευτυχισμένο γίνεσαι και εσύ ταυτόχρονα.

Σημασία λοιπόν έχει πόσο χρονών είναι η ψυχή μας και αυτό είναι που αντανακλάται στα μάτια και το πρόσωπο μας και δίνει την ηλικία μας την πραγματική!
Βάζω λοιπόν το κόκκινο κραγιόν μου.... τα ωραία μου ρούχα και το χαμόγελό μου και πάω έξω να καλωσορίσω τα νέα όμορφα και δημιουργικά 27 μου χρόνια....

Τα φιλιά μου....

Έτσι πρέπει να είναι η ζωή

Ο καφές είναι κιόλας έτοιμος, ο γνώριμος ήχος της καφετιέρας ακούγεται. Η μοβ κούπα μου γεμίζει και το πρώτο τσιγάρο ανάβει. Μια μεγάλη ρουφηξιά και αισθάνομαι ότι έχω ξυπνήσει. Πως θα εξελιχθεί  η μέρα κάνεις δεν ξέρει! Τελικά είναι μια μαγεία και αυτό!

Μια τελευταία  μάτια στον καθρέπτη , τα κλειδιά στο χέρι και φύγαμε… Το ρολόι δείχνει  8 ακριβώς, το αστικό είναι ασφυκτικά γεμάτο, παντού κακόκεφοι και νυσταγμένοι άνθρωποι. Κοιτάζω γύρω  μου, και στην διπλανή θέση κάθεται μια κυρία  καλοστεκούμενη  περίπου στα 70. Είχε καστανά κοντά μαλλιά και δυο μεγάλα καστανά μάτια όλο ζωντάνια. Ήταν ντυμένη με το φίνο μπλου ρουα ταγιέρ της , λεύκη πέρλα στο λαιμό και τσάντα ίδια με το ανατομικό σικάτο παπουτσάκι  της.
‘’ Καλημέρα κορίτσι μου! Σου εύχομαι να έχεις μια γεμάτη μέρα! ’’ μου λέει  ευγενικά με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Ξαφνιάζομαι  για λίγο και την ρωτώ  όλο απορία  ‘’ Τι εννοείται γεμάτη μέρα ; ‘’
Αυθόρμητα γελά και μου απαντά  ‘’Θα σου πω μια ιστορία και ίσως καταλάβεις τι εννοώ. Όταν  ήμουν  στην ηλικία σου είχα και εγώ  την δουλειά μου μαζί με ένα μόνιμο άγχος να προλάβω, να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις που απαιτεί η καθημερινότητα. Μια μέρα λοιπόν κάθομαι στο ωραίο μου γραφείο  που με τόσο μεράκι είχα φτιάξει και έχω πέσει με τα μούτρα στην δουλειά! Κάποια στιγμή περνά  μπροστά από τα μάτια μου η ζωή μου όπως εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια… Έχω παγώσει… Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω στιγμές να θυμάμαι!!! Καλές, κακές  τίποτα!!! Η  ζωή κυλούσε  και εγώ…. ένας απλός θεατής…. Ξέρεις καμιά φορά όταν καταλάβουμε  τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ολοκληρωμένοι είναι πολύ αργά. Έτσι λοιπόν άλλαξα τρόπο που σκέφτομαι και ζω ‘’
Το μυαλό μου έχει γεμίσει ερωτηματικά. ‘’ Μα τι μου λέει τώρα ; Μα ποιος άνθρωπος δεν ξέρει τι είναι αυτό που θα τον κάνει ευτυχισμένο ;  Τόσο δύσκολο είναι πια ;‘’

Ο εγωισμός εμφανίζεται  για ακόμα μια φορά, δεν αφήνει τα λόγια μιας  ξένης  να περάσουν  μέσα μου. Ένα συναίσθημα  φτωχό  που σηκώνει  ένα τοίχος μπροστά  μου και δεν βλέπω την ουσία του θέματος. Τελικά ο φόβος της αποτυχίας είναι μεγαλύτερος  από τα κρυμμένα όνειρα που έχει ο καθένας μας, καθώς η προσπάθεια για μια γεμάτη ζωή απαιτεί ψυχική δύναμη και δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούμε να ζούμε στην επιφάνεια  όπου είναι όλα πιο εύκολα.  Χαμένη  στις σκέψεις μου αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω αναρωτηθεί ποτέ  αν η ζωή μου είναι αυτό που αντιπροσωπεύει τα όνειρα μου …

Απορροφημένη με την συζήτηση έχω  ξεχάσει σε ποια στάση πρέπει να κατέβω… Το καμπανάκι για την επομένη στάση  χτύπησε. Η κα Αντιγόνη σηκώνεται  , φοράει τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά της και κατευθύνεται  προς την έξοδο. Μόλις που προλαβαίνω να την ρωτήσω  ‘’ Δηλαδή εσείς τι κάνατε; ‘’
Μου απαντά με μια φυσικότητα  ‘’ Χμμμμ τι έκανα;;;;  Απλά έμαθα να ζω την κάθε στιγμή . Είτε αυτή μου έδινε πίκρα είτε αυτή με έκανε  χαρούμενη. Άρχισα να ζω έντονα!!! Έγινα συλλέκτης  εμπειριών!!! ‘’
Η πόρτα του αστικού ανοίγει, ο κόσμος  τρέχει  να προλάβει . Η  κα Αντιγόνη  κατεβαίνει  ένα-ένα τα σκαλιά  με αργά και σταθερά βήματα. Πριν  φτάσει  στο τελευταίο  με κοιτάζει  με εκείνο το υπέροχο χαμόγελο  που φώτιζε το πρόσωπο της.
‘’ Καλημέρα! Να έχεις μια γεμάτη μέρα!  Έτσι πρέπει να είναι η ζωή‘’ είπε και μου έκλεισε πονηρά το μάτι.
Το αστικό ξεκίνησε και αυτό το υπέροχο πλάσμα χάθηκε στο πλήθος….

                                                                                                                        DIAMOND…

Η κρίση των 27

"Τι να πω για αυτό το κορίτσι, ότι και να πω θα είναι λίγο μπροστά στο ταμπεραμέντο της. Γνωριστήκαμε σαν φοιτήτριες και έγινε αμέσως η φίλη - αδερφή μου - φύλακας άγγελος μου. Είναι από τους ανθρώπους που ξέρω πως ότι δυσκολία έχω μπορώ να απευθυνθώ σε αυτήν και πάντα θα μπορεί να με βοηθήσει και θα έχει λύση για όλα. Δύσκολα περνάει απαρατήρητη από κάπου, (για την ακρίβεια ΠΟΤΕ!), έχει τον δικό της , πολύπλοκο, τρόπο σκέψης , την δική της λογική και τους δικούς της ηθικούς κανόνες, και για το καλό σου, μην μπεις ποτέ στον κόπο να διαφωνήσεις με κάτι από αυτά γιατί θα χαθείς σε μια πολύωρη (ατελείωτη) συζήτηση(μονόλογο) γεμάτη με άπειρα επιχειρήματα και παραδείγματα βγαλμένα από την ζωή και από μελέτες!!!!! Μάλλον δύσκολα παθαίνει κάποια κρίση άλλα μου έκανε το χατίρι και περιέγραψε μια κρίση όπως την φαντάζεται αυτή!!!"

Μια πολύ καλή  μου φίλη-αδερφή μου ζήτησε να γράψω για την κρίση των 27. Παρόλο που είμαι 28, αυτή επιμένει να γράψω για τα 27! Άλλο που δεν θέλω κι εγώ, εφόσον δεν αποδέχομαι την ηλικία μου. Άρα ο τίτλος είναι ενδεικτικός.

Ε ναι λοιπόν, δεν την αποδέχομαι. Όταν στον περίγυρό μου υπάρχει άτομο μικρότερο από μένα, θέλω να το δολοφονήσω. Μεταξύ μας ελπίζω όλα αυτά. Μην γίνω και ρεζίλι αφού το παίζω cool για την ηλικία μου. Εντάξει εδώ που τα λέμε δεν μου φαίνεται καθόλου. Έχω κάνει και γκάλοπ. Με κάνουν από 23 έως 25. Ωπ, να το πάλι το κόλλημα με την ηλικία. Εγώ φταίω??? Αφού όπου βρεθώ, όπου σταθώ κι όπου τσατάρω κάνουνε τις ίδιες ερωτήσεις και διαπιστώσεις. «Πόσο είσαι?». «Ααααχ σοβαράαααα??? ». «Δεν σου φαίνεται». «Μην το λες!». Jesus :|

Εντάξει ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά. Εξάλλου μου αρέσει να φιλοσοφώ. Αυτός λοιπόν που δεν αποδέχεται την ηλικία του, δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του. Και αυτός που δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του, είναι αυτός που δεν έχει βρει τον έρωτα της ζωής του εγκαίρως. Το εγκαίρως κυμαίνεται από 25 έως 30, αναλόγως πόσο επιεικής είναι κάποιος με τον εαυτό του. Στην ταινία «ΚΑΛΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ (SOMETHING’S GOTTA GIVE)», ο Χάρι Λάνγκερ ερωτεύτηκε στα 63. Μια χαρά ηλικία είναι τι έχει? Άρα υπάρχει χρόνος!!!!

Την αγάπη μου,
Κατ.


Υ.Γ. Ο Χάρι Λάνγκερ ήτανε πλούσιος, αναγνωρισμένος επαγγελματικά και δεν ζούσε σε χώρα οικονομικής κρίσης

Kρίση των πόσοοοο;

"Όταν ζήτησα από την παρακάτω φίλη να μου γράψει για την δική της κρίση των 27 καταβάθως γνώριζα ότι δεν θα γινόταν ποτέ, όχι γιατί βαριόταν ή δεν ήθελε αλλά γιατί είναι συνεχώς με ένα σάκο στον ώμο και αλωνίζει την Ελλάδα και την Ευρώπη, και όταν δεν τριγυρνάει ασχολείται με τοοοσα πολλά πράγματα που το να βρεις λίγο ελεύθερο χρόνο στο πρόγραμμά της είναι τόσο πιθανόν όσο το να κερδίσεις το joker (εντάξει πάλι υπερβάλλω!! ). Τελικά όμως έκανε την έκπληξη πάλι και (αφού την ζάλισα και λίγο) μου έστειλε το κείμενο. Για μένα αυτό το κορίτσι είναι η αδερφή ψυχή μου, το alter ego μου, το άλλο μου μισό που λένε, είναι η κολλητή που ότι τρέλα έχω βάλει με το μυαλό μου την υπολογίζω πάντα μέσα!!!"

Θέλω να γράψεις και εσύ για την κρίση των 27, μου είπες! κι ας έχουν περάσει δυο μήνες από τότε που τα έκλεισες (δεν περιμέναμε και πιο άμεση ανταπόκριση από σένα, σκέφτηκες σίγουρα από μέσα σου!!!). ούτε να το σκέφτεσαι θα σου πω πιο γρήγορα κι από τον άνεμο! Με το ζόρι τα λέω σιγά μην  τα γράψω κιόλας…
Και για στάσου… την κρίση των πόσοοοο; Θα σου πω…. στα 17 δεν είμαστε ακόμα; Κι αν περνάμε την κρίση των 27 εγώ γιατί νιώθω ότι περνάω δεύτερη εφηβεία; ή καλύτερα γιατί νιώθω ότι περνάω την εφηβεία μου λίγο ετεροχρονισμένα; σε όλα ασυγχρόνιστη αυτό το κορίτσι θα πεις!!!
‘δύσκολο πράγμα η ενηλικίωση!’ μου είχε πει κάποιος κάποτε… όχι αυτή των 18 συνέχισε, μην μπερδεύεσαι! Η ενηλικίωση των 20φεύγα. Με τις υποχρεώσεις, τις ευθύνες, τα θέλω, τα μπορώ, τα δεν μπορώ, τα δεν προλαβαίνω…

Κοίτα που είχε δίκιο λοιπόν! να σαι κάπου στα 20 φεύγα (27 για την ακρίβεια) εκεί από όπου ξεκίνησες ή όπου σου έτυχε, τόσο ίδια και τόσο διαφορετική με το κοριτσάκι των 17!
Ίδια μέρη, ίδιοι φίλοι (αν είσαι τυχερή!!!) αλλά και καινούργιοι να σου θυμίζουν πως ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή. Ίδιο σπίτι, ίδιοι άνθρωποι να λες καλημέρα! Όχι πάντα τόσο καλό ή τόσο εύκολο αυτό το ‘ίδιο, κι όμως όχι τόσο ‘ίδιο’ τελικά!
Τώρα έχεις δουλειά, κι αν είσαι τυχερή έχεις την δουλειά που ονειρεύτηκες τότε στα 17 σου τρώγοντας παγωτό με την κολλητή σου καθισμένη στο παγκάκι!!και τότε είσαι και ευτυχισμένη!!!είσαι όμως και αγχωμένη, και προσπαθείς να προσαρμοστείς στις αλλαγές, να αφήσεις πράγματα στο παρελθόν, να τους επιτρέψεις να γίνουν αναμνήσεις και να ονειρευτείς αυτά που θα έρθουν… γιατί είναι ωραίο πράγμα να μην σταματάς να ονειρεύεσαι!!όχι να σχεδιάζεις (μην σου περάσει από το μυαλό ότι θα πετύχει αν το σχεδιάσεις). Μόνο να ονειρεύεσαι όσα θα θελες να ρθουν..στην ζωή σου, στην δουλειά σου, στις ζωές αυτών που αγαπάς και σε αγαπάνε!
Κι όσο κοιτάς πίσω είναι ωραίο πράγμα να βλέπεις ότι πέτυχες έστω και τα μισά από  όσα είχες εκμυστηρευτεί ή σκεφτεί σε εκείνο το παγκάκι που λέγαμε… αλλά κι αν δεν ήρθαν όλα όπως τα θέλησες ήρθαν άλλα, που ούτε καν τα είχες φανταστεί..και είσαι τώρα αυτή που είσαι εξαιτίας τους!!
Και είσαι πάλι εδώ, στο ίδιο παγκάκι με το ίδιο κλασσικό παγωτό μηχανής και την ίδια κολλητή!!!και κάνετε καινούργια όνειρα, έχετε ακόμα την ίδια δίψα για καινούργια πράγματα, νέες εμπειρίες, νέες εξερευνήσεις! (είδες που οι τάσεις φυγής δεν είναι πάντα κακές;; θα σου πω εγώ προσπαθώντας να δικαιολογήσω το ότι δεν βάζω κ… κάτω και είμαι μονίμως με έναν σάκο στον ώμο!)χαχαχα
Δεύτερη εφηβεία ή δεύτερη ευκαιρία για μια νέα αρχή;
Όπως κι αν το πάρεις είναι σίγουρα η στιγμή που πρέπει να ξανά οργανωθείς, να αφήσεις πίσω ότι σου στερεί το χαμόγελο και τα όνειρα, και να εκμεταλλευτείς κάθε ευκαιρία που θα σε κάνει να περάσεις καλά!

Κι είτε ονειρεύεσαι γάμους, παιδιά, σκυλιά, γατιά, είτε ταξίδι στον Αμαζόνιο με την κολλητή σου υποστήριξε το με το ίδιο πάθος που είχες τότε στα 18, όταν ήθελες διακαώς να φύγεις από το σπίτι των γονιών σου και να ανεξαρτητοποιηθείς… τρομάρα σου που να ήξερες τότε τι πάει να πει ανεξαρτησία!!!!

Keep dreaming λοιπόν κορίτσια, κι όσο και να ζορίζει το πράγμα.... μην ξεχνάτε να ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ όπως λέμε και εμείς οι ονειροπαρμένοι!