Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ 27!!!!

"Το κορίτσι αυτό είχε γενέθλια πριν 4 μέρες, για μένα ήταν είναι και θα είναι η φωνή της λογικής, αυτή που θα ζητάω πάντα την γνώμη της και την συμβουλή της για όλα τα σοβαρά ζητήματα της ζωής μου και αυτή που θα προσπαθεί (χωρίς καμία επιτυχία) να με προσγειώσει από το ροζ μου συννεφάκι. Χρόνια σου πολλά και εύχομαι στα 67 να γράφουμε για τα μελλοντικά μας σχέδια!!"

Αγαπητά μου κορίτσια,

Και λέω κορίτσια, γιατί στα κορίτσια θα αναφερθώ κατά κύριο λόγο… Όσο είμαστε μωρά όλα είναι ελεγχόμενα, μικρά άγχη κυρίως για ανούσια θέματα, προστατευμένες από την οικογένεια και μια ζωή να μας περιμένει μπροστά μας γεμάτη προσδοκίες και ανυπομονησία. Έπειτα στην εφηβεία πραγματοποιείται η πρώτη μας επανάσταση. Θέλουμε την ανεξαρτησία μας, να μεγαλώσουμε, να νοιώσουμε ότι διεκδικούμε την ίδια μας τη ζωή. Που να ξέραμε τότε φυσικά??? Το κακό συνεχίζεται και αργότερα.. Γινόμαστε ενήλικες κατά πάσα πιθανότητα φοιτήτριες και ξαφνικά παίρνουμε μια αίσθηση της πραγματικής ζωής. Μεγάλο θέμα να ζεις μόνος!!! Και τότε τελειώνει και αυτό..

Αν δεις τα πράγματα ξανά από την αρχή θα καταλάβεις ότι μέχρι τότε περιμένεις το καινούργιο, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τη δουλειά.. Τι γίνεται όμως μετά??? Τα 27 είναι μια ηλικία που τα έχεις κάνει όλα αυτά. Έχεις κιόλας προλάβει να ζήσεις το Γολγοθά της εργασίας. Μετά από εκεί που πάμε κυρίες μου? Στα 27 αντιλαμβάνεσαι ότι όλα αυτά που προσδοκούσες για χρόνια, τα όνειρα σου για την πορεία της ζωής έχουν έρθει και ίσως τα έχεις προσπεράσει για καιρό. Είναι λίγο στενάχωρο να μην προσδοκείς για τίποτα άλλο. Το ξέρω ότι οι μεγαλύτερες τώρα θα γελάνε σκεφτόμενες ότι όλο αυτό είναι παράλογο για μια τόσο νέα γυναίκα. Και είναι το δέχομαι. Σκεφτείτε όμως ότι κανένα κορίτσι στην ηλικία των 15-16 δεν φτάνει στο μυαλό του μέχρι τα 40. Ανακαλέστε τα σχολικά reunion.. Θυμηθείτε  πόσο μεγάλες σκεφτόμασταν ότι θα είμαστε στα 25. Δεν φτάνει το μυαλό μέχρι εκεί. Το μυαλό στα 27 όμως φτάνει εκεί και ακόμα παραπέρα (τις περισσότερες φορές). Ευτυχώς έχουν περάσει οι εποχές που στα 27 έπρεπε να είσαι παντρεμένη με δέκα παιδιά για να είσαι αποδεκτή. Δόξα το Θεό!!! Σε αυτήν την περίπτωση, η κοινή γνώμη θα εξόριζε πολλές γυναίκες στη Σπιναλόγκα των εργένηδων.

   

Η γυναίκα στα 27 είναι νέα, όχι μεγάλη ούτε μικρή. Είναι ένα μεταβατικό στάδιο και όπως κάθε μετάβαση έχει τις δυσκολίες της, τα ερωτηματικά της. Πώς τα πήγα μέχρι εδώ? Ήμουν καλή? Έμαθα αυτά που ήθελα? Διάλεξα αυτό που μου ταιριάζει? Νιώθεις ότι ο χρόνος για πισωγύρισμα λιγοστεύει. Σπούδασες τόσα χρόνια, κόπιασες. Είναι όμως αυτό που θες? Και κυρίως  κάνεις αυτό που θες? Η 27χρονη ατενίζει το μέλλον που πλέον δεν είναι προδιαγεγραμμένο και εκεί είναι το πρόβλημα. Είναι η στιγμή που κάνει όντως μόνη της την πορεία της.

Τα ερωτήματα είναι αναμενόμενα όπως και η αμφιβολία, ο φόβος αλλά και η προσδοκία για το καλύτερο. Μέσα μας όλοι έχουμε κρυμμένο το ‘όλα καλά θα πάνε’. Οπότε αν κάποια στιγμή μας πιάνει το κλασσικό ‘Δηλαδή τώρα έτσι θα είναι η ζωή  μου από εδώ και πέρα?’. Απάντησε αποφασιστικά ‘ΝΑΙ’. Αλλά φρόντισε αυτό το έτσι να είναι αυτό που εσύ γουστάρεις πραγματικά. Ή περίπου έτσι, για να μην είμαστε και πλεονέκτες. Είναι δύσκολοι καιροί  για να έχεις την τέλεια δουλειά, την τέλεια εμφάνιση, το τέλειο σπίτι.. Δε χρειάζεται καν να είναι τέλεια. Χρειάζεται όμως να είναι ικανά να σου προσφέρουν ικανοποίηση. Όταν δεν παίρνεις καμία ικανοποίηση σου κάνει κακό, σε τρώει και σε ρίχνει.  Είμαι σίγουρη ότι μια μεγαλύτερη μου θα έλεγε ‘Είσαι πολύ μικρή για να αλλοτριώνεσαι σε αυτά. Το μέλλον είναι μπροστά σου..’. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, είναι.. και παρά τις όποιες δυσκολίες εμφανίζονται, εγώ θα επιμένω ότι η ζωή μας επιφυλάσσει πάντα κάτι καλό. Φρόντισε λοιπόν να το αναγνωρίσεις και να κρατήσεις γερά μέσα στην αγκαλιά σου αυτά που σου δίνουν χαρά. Ποια είναι αυτά? Εδώ το θέμα γίνεται τελείως υποκειμενικό..  Σκέψου τι είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς και προς στιγμή σε κάνει να ξεχνάς τα προβλήματα .. Εκεί είσαι… Μείνε και πάλεψε γι’αυτό…

Με πολύ αγάπη...
ΑΝΔΡΙΑΝΑ