Έτσι πρέπει να είναι η ζωή

Ο καφές είναι κιόλας έτοιμος, ο γνώριμος ήχος της καφετιέρας ακούγεται. Η μοβ κούπα μου γεμίζει και το πρώτο τσιγάρο ανάβει. Μια μεγάλη ρουφηξιά και αισθάνομαι ότι έχω ξυπνήσει. Πως θα εξελιχθεί  η μέρα κάνεις δεν ξέρει! Τελικά είναι μια μαγεία και αυτό!

Μια τελευταία  μάτια στον καθρέπτη , τα κλειδιά στο χέρι και φύγαμε… Το ρολόι δείχνει  8 ακριβώς, το αστικό είναι ασφυκτικά γεμάτο, παντού κακόκεφοι και νυσταγμένοι άνθρωποι. Κοιτάζω γύρω  μου, και στην διπλανή θέση κάθεται μια κυρία  καλοστεκούμενη  περίπου στα 70. Είχε καστανά κοντά μαλλιά και δυο μεγάλα καστανά μάτια όλο ζωντάνια. Ήταν ντυμένη με το φίνο μπλου ρουα ταγιέρ της , λεύκη πέρλα στο λαιμό και τσάντα ίδια με το ανατομικό σικάτο παπουτσάκι  της.
‘’ Καλημέρα κορίτσι μου! Σου εύχομαι να έχεις μια γεμάτη μέρα! ’’ μου λέει  ευγενικά με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Ξαφνιάζομαι  για λίγο και την ρωτώ  όλο απορία  ‘’ Τι εννοείται γεμάτη μέρα ; ‘’
Αυθόρμητα γελά και μου απαντά  ‘’Θα σου πω μια ιστορία και ίσως καταλάβεις τι εννοώ. Όταν  ήμουν  στην ηλικία σου είχα και εγώ  την δουλειά μου μαζί με ένα μόνιμο άγχος να προλάβω, να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις που απαιτεί η καθημερινότητα. Μια μέρα λοιπόν κάθομαι στο ωραίο μου γραφείο  που με τόσο μεράκι είχα φτιάξει και έχω πέσει με τα μούτρα στην δουλειά! Κάποια στιγμή περνά  μπροστά από τα μάτια μου η ζωή μου όπως εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια… Έχω παγώσει… Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω στιγμές να θυμάμαι!!! Καλές, κακές  τίποτα!!! Η  ζωή κυλούσε  και εγώ…. ένας απλός θεατής…. Ξέρεις καμιά φορά όταν καταλάβουμε  τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ολοκληρωμένοι είναι πολύ αργά. Έτσι λοιπόν άλλαξα τρόπο που σκέφτομαι και ζω ‘’
Το μυαλό μου έχει γεμίσει ερωτηματικά. ‘’ Μα τι μου λέει τώρα ; Μα ποιος άνθρωπος δεν ξέρει τι είναι αυτό που θα τον κάνει ευτυχισμένο ;  Τόσο δύσκολο είναι πια ;‘’

Ο εγωισμός εμφανίζεται  για ακόμα μια φορά, δεν αφήνει τα λόγια μιας  ξένης  να περάσουν  μέσα μου. Ένα συναίσθημα  φτωχό  που σηκώνει  ένα τοίχος μπροστά  μου και δεν βλέπω την ουσία του θέματος. Τελικά ο φόβος της αποτυχίας είναι μεγαλύτερος  από τα κρυμμένα όνειρα που έχει ο καθένας μας, καθώς η προσπάθεια για μια γεμάτη ζωή απαιτεί ψυχική δύναμη και δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούμε να ζούμε στην επιφάνεια  όπου είναι όλα πιο εύκολα.  Χαμένη  στις σκέψεις μου αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω αναρωτηθεί ποτέ  αν η ζωή μου είναι αυτό που αντιπροσωπεύει τα όνειρα μου …

Απορροφημένη με την συζήτηση έχω  ξεχάσει σε ποια στάση πρέπει να κατέβω… Το καμπανάκι για την επομένη στάση  χτύπησε. Η κα Αντιγόνη σηκώνεται  , φοράει τα μαύρα κοκάλινα γυαλιά της και κατευθύνεται  προς την έξοδο. Μόλις που προλαβαίνω να την ρωτήσω  ‘’ Δηλαδή εσείς τι κάνατε; ‘’
Μου απαντά με μια φυσικότητα  ‘’ Χμμμμ τι έκανα;;;;  Απλά έμαθα να ζω την κάθε στιγμή . Είτε αυτή μου έδινε πίκρα είτε αυτή με έκανε  χαρούμενη. Άρχισα να ζω έντονα!!! Έγινα συλλέκτης  εμπειριών!!! ‘’
Η πόρτα του αστικού ανοίγει, ο κόσμος  τρέχει  να προλάβει . Η  κα Αντιγόνη  κατεβαίνει  ένα-ένα τα σκαλιά  με αργά και σταθερά βήματα. Πριν  φτάσει  στο τελευταίο  με κοιτάζει  με εκείνο το υπέροχο χαμόγελο  που φώτιζε το πρόσωπο της.
‘’ Καλημέρα! Να έχεις μια γεμάτη μέρα!  Έτσι πρέπει να είναι η ζωή‘’ είπε και μου έκλεισε πονηρά το μάτι.
Το αστικό ξεκίνησε και αυτό το υπέροχο πλάσμα χάθηκε στο πλήθος….

                                                                                                                        DIAMOND…